معنی ام وسته - جستجوی لغت در جدول جو

ام وسته

فرهنگ گویش مازندرانی

هم بسته

فلزی که با یک یا چند فلز دیگر ترکیب شده باشد، همجوش، آلیاژ

فرهنگ فارسی عمید

ام آسیه

(اُمْ مُ یَ)

بنت حافظ ابی محمد بن ابی طالب احمد بن مرزوق باقداری. او راست کتاب مشیخهالشیخه. (از کشف الظنون ج 2)

لغت نامه دهخدا

ام وعله

(اُمْ مِ وَ لَ)

عقبه و تل. (از المرصع). وعله به معنی جای بلند از کوه و صخره است. (از اقرب الموارد) ، گزیدگان. خیار. اخیار. افاضل: خصم اماثل، فرومایگان باشند. (کلیله و دمنه). کعبۀ علماء و اماثل...، و همگی ارباب هنر و بلاغت جانب او شناختندی. (کلیله و دمنه). افاضل و اماثل جهان رضیع احسان و ربیب انعام ایشان شده. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1272 ص 276).
- اماثل و اقران، نظایر و همسران

عقبه و تل. (از المرصع). وَعْله به معنی جای بلند از کوه و صخره است. (از اقرب الموارد) ، گزیدگان. خیار. اخیار. افاضل: خصم اماثل، فرومایگان باشند. (کلیله و دمنه). کعبۀ علماء و اماثل...، و همگی ارباب هنر و بلاغت جانب او شناختندی. (کلیله و دمنه). افاضل و اماثل جهان رضیع احسان و ربیب انعام ایشان شده. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1272 ص 276).
- اماثل و اقران، نظایر و همسران

لغت نامه دهخدا

ام ورقه

(اُمْ مِ وَ رِ قَ)

دختر عبدالله بن حارث بن عویمربن نوفل انصاری. از زنان صحابی بودو در زمان عمر (خلیفۀ دوم) غلام و کنیزک او را کشتند. رجوع به الاصابه فی تمییز الصحابه ج 8 ص 289 شود

لغت نامه دهخدا

امروسیه

(اَ یَ)

گیاهی است از طایفۀ مرکب. (از المرجع). امروسیا. امبروسیا. افسنیتن کاذب. دمسیس. زیلان چیچگی. دمسینه. یبانی پلین. عنبریه. (از فرهنگ گیاهی)

لغت نامه دهخدا

ام دسمه

(اُمْ مِ دُ مَ)

دیگ. (از المرصع). رجوع به دسمه شود

لغت نامه دهخدا

دم بسته

بی نفس. (ناظم الاطباء) ، خاموش. (آنندراج) ، حیران و سرگردان. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

هم رسته

(هََرَ تَ / تِ)

هم ردیف. هم قطار:
چو هم رستۀ خفتگانی خموش
فروخسب یا پنبه درنه به گوش.
نظامی

لغت نامه دهخدا

افوسته

(اَ تِ)

دهی از دهستان مرکزی بخش نطنز شهرستان کاشان. دارای 1000 تن سکنه. آب آنجااز 11 رشته قنات تأمین میشود. محصول آنجا غلات، ابریشم، حبوب و انواع میوه جات است. سردسیری. شغل اهالی زراعت و عده ای برای تأمین معاش به طهران رفته و برمیگردند. صنایع دستی زنان قالی بافی. راه فرعی بشوسه ودبستان دارد. بنای معصوم زاده روی تپۀ کنار آبادی از آثار قدیم است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3) ، دلو بزرگ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا